Θέλοντας να διερευνήσουμε τις ανάγκες των εκπαιδευόμενων, γεννιούνται ένα σωρό ερωτήματα.
  • Με ποιον τρόπο θα διερευνήσουμε τις ανάγκες αυτές;
  • Και αν ο τρόπος αυτός δεν είναι αποδεκτός;
  • Ποιοι εξωτερικοί παράγοντες θα αποτελούσαν τροχοπέδη στην προσπάθεια μας αυτή;
  • Ποια χαρακτηριστικά των εκπαιδευόμενων θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη, πετυχαίνοντας έτσι την όσο δυνατόν καλύτερη προσέγγιση του υπό διερεύνηση ερωτήματος μας;
Και η λίστα δε τελειώνει εδώ…. Το αρχικό ερώτημα ετέθη: Πως μπορούμε να διερευνήσουμε τις ανάγκες των εκπαιδευόμενων;

Θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε μια στρατηγική ποσοτικής ή ποιοτικής ή μεικτής μεθόδου.
Πολλές φορές η ανάγκη «φωνασκεί», «σιωπάει», ή εκφράζεται με τη μορφή ανησυχίας. (ετυμολογικά ανησυχία σημαίνει: φροντίδα, κάτι που με νοιάζει, κάτι για το οποίο ανησυχώ) Εν τοις πράγμασι τώρα!

Ένα κουτί ανησυχίας τοποθετήθηκε.

Ένα κουτί ανησυχίας τοποθετήθηκε όπου ο κάθε επιμορφούμενος θα μπορούσε να εκφράσει την ανησυχία του.

Ένα κουτί ανησυχίας τοποθετήθηκε όπου ο κάθε επιμορφούμενος θα μπορούσε να εκφράσει την ανησυχία του ανώνυμα.

Και το καλύτερο;

Επειδή είναι ωραίο να είσαι «πολύχρωμος»…

Ένα κουτί ανησυχίας τοποθετήθηκε όπου ο κάθε επιμορφούμενος θα μπορούσε να εκφράσει την ανησυχία του ανώνυμα για όποιο θέμα αυτός έκρινε.



Εν προκειμένω, θα μπορούσαν να γίνουν πολλά…

Θα μπορούσαμε να ουδετεροποιήσουμε ή να περιορίσουμε τις ανεξάρτητες μεταβλητές έτσι ώστε να μετρηθεί η επίδραση των ανεξάρτητων στην/στις εξαρτημένες μεταβλητές.
Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να οριοθετήσουμε τις ανησυχίες σε ανησυχίες σχετικά με την εκπαίδευση, ανησυχίες σχετικά με το παρόν αντικείμενο της εκάστοτε θεματικής, ανησυχίες σχετικά με τον εργασιακό χώρο και όπου αλλού επιθυμούμε εστίαση.

Το αρχικό ερώτημα ετέθη.

Το αρχικό ερώτημα απαντήθηκε.-

Κοινοποίηση ανάρτησης